20 000 gatunków pszczół i dziewczynka szukająca swojej tożsamości – film, który porusza i uczy.
„Choć bez trudu godzimy się z istnieniem ponad 20 tysięcy gatunków pszczół, ludzka różnorodność wielu osobom wydaje się trudna do zaakceptowania. Na własnej skórze przekonuje się o tym ośmioletnia Lucía, do której – wyraźnie wbrew jej woli – większość krewnych wciąż zwraca się urzędowym imieniem Aitor”. Tak o filmie „20 000 gatunków pszczół” napisał Piotr Czerkawski, polski krytyk filmowy i dziennikarz, jeden z kuratorów programowych Kina Nowe Horyzonty.
Dziś przenosimy się do świata filmu, ponieważ „20 000 gatunków pszczół” to kino, które porusza i uczy. Najpierw jednak kilka słów o pszczołach.
Fascynacja pszczołami
Od zarania dziejów na całym świecie pszczoły fascynowały ludzi. W starożytności owady te urastały do rangi magicznych, a nawet świętych stworzeń, wytwarzających cudowny miód. Wierzono w jego niezwykłe właściwości. Egipcjanie balsamowali nim zwłoki, ponieważ panowało przekonanie, że pszczoła potrafi zapewnić nieśmiertelność. Z kolei w greckiej kulturze miód był znany jako ambrozja i pokarm bogów gwarantujący życie wieczne.
Ta fascynacja wyraźnie widoczna była też w Polsce. Z rozmaitych zapisków historycznych jasno wyłania się obraz pszczoły świętej, pracowitej i twórczej. Owady traktowane były jak istoty boskie, dlatego też zabicie pszczoły uznawano za ciężki grzech. Do tego stopnia uważano pszczoły za wyjątkowe, że przypisywano im duszę podobną do tej, jaką ma człowiek.
Fascynacja pszczołami stale się rozwija. Nie dziwi zatem fakt, że tak wielu twórców kultury i sztuki inspirują te niezwykłe owady. Stają się one punktem wyjścia dla wielu ważnych dzieł. I z pewnością w jakiś sposób zainspirowały hiszpańską reżyserkę Estibaliz Urresola Solaguren do stworzenia niesamowitego filmu „20 000 gatunków pszczół”.
20 000 gatunków pszczół
Pszczoły są integralną i nieodzowną częścią świata. To im zawdzięczamy produkcję aż 1/3 dostępnej żywności. Jak to możliwe? Jest tak, ponieważ te pracowite owady zapylają 77 procent gatunków roślin. Roślin, z których wytwarzane są właśnie produkty spożywcze. Gdyby nie pszczoły nie było też wielu owoców i warzyw.
Szacuje się, że na Ziemi jest właśnie około 20 tysięcy gatunków pszczół dziko żyjących. Niestety wiele z nich jest zagrożona wyginięciem. Dlatego prowadzi się na świecie wiele działań chroniących te owady. Jak są ważne i niezwykłe można poczuć oglądając wspomniany i nagradzany film. Warto zaznaczyć, że jest on pełnometrażowym debiutem fabularnym reżyserki.
Estibaliz Urresola Solaguren maluje niesamowite dzieło obrazami i emocjami, w którym główną rolę gra Sofía Otero. Wciela się ona w filmie Lucíę i podbija serca krytyków oraz widzów. Dowodem tego jest, chociażby nagroda dla najlepszej odtwórczyni roli pierwszoplanowej na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. A jak wiadomo Berlinale to jeden z najbardziej prestiżowych festiwali na świecie.
Upalne lato, sielskie krajobrazy, żyjące w harmonii pszczoły i rodzina, która musi zmierzyć się z ogromnym wyzwaniem. Największe ma ośmioletnia Lucia-transpłciowa dziewczynka potrzebująca znaleźć swoje miejsce w rodzinnym roju i ekosystemie. Jej dziecięcy bunt kwestionuje panujące normy i sprawia, że zasady zostają nagięte. Gwarantujemy, że portret kilkupokoleniowej rodziny, gdzie panują różne wartości i tradycje nikogo nie pozostawi obojętnym.
Ane (Patricia López Arnaiz) na co dzień mieszka we Francji. Jest rzeźbiarką, mamą trójki dzieci i żoną, która ma małżeńskie problemy. Życie rodziny nabiera innego wymiaru, kiedy Ane zabiera dzieci na wakacje do Hiszpanii, gdzie mieszka jej rodzina.
W naturze jest miejsce na różnorodność
Filmowa bohaterka mierzy się ze swoją innością. Dziewczynka w ciele chłopca stara się zrozumieć otaczający ją świat oraz samą siebie. Nie jest to łatwe. Miłość i wsparcie mamy, nie są spójne z poglądami owdowiałej babci Lity, która myśli konserwatywnie. Z kolei jej siostra zajmująca się pszczelarstwem, potrafi zrozumieć i poczuć rozterki dziewczynki. I jak nie trudno się domyślić kobiety nie żyją w przyjaźni. Dodatkowo Ane ukrywa rozstanie z mężem. Rodzinne relacje dalekie są zatem od idealnych, a przedstawione na tle zwyczajów pszczół wymownie pokazują istotę sprawy. Ta niezwykła metafora roju i przynależności uwrażliwia i uczy. Dodatkowo przedstawione kontrasty są doskonałym punktem wyjścia do dyskusji o szeroko rozumianej inności. Estibaliza Urresoli Solaguren niespiesznie i delikatnie prowadzi widza i pozwala poczuć i zrozumieć, że świat jest wystarczająco duży i jest w nim miejsce dla wszystkich i jest rzestrzeń na różnorodność, tak jak w świecie pszczół.
